معنی شعر اول فارسی هشتم(صفحه10)
با نام خداوندی که انسان ها را آفرید----------توانایی سخن گفتن را در زبان ما آفرید
خدایی که یاری کننده انسان است----------خدای با ارزشی که خطاهای ما را میبخشد
فرمانبردار کارهایش همه----------انسان ها و پرنده و مورچه و مگس
به یکی خوشبختی میدهد----------و یک را از خشبختی به خاک میکشاند
این بیت اشاره به داستان حضرت موسی دارد
به بزرگی خداوند پی ببر----------همه بزرگان در برابر بزرگی خداون هیچ اند
تمام جهان بزرگی اش را قبول دارند----------ناتوان هستند برای توصیف ذات و چیستی خداوند
انسان ها بالاتر از بزرگی خداوند پیدا نکردن--------چشم های آدم ها انتهای زیبایی خداوند را پیدا نکردند
اگر درون ود بیاندیشی--------صفایی به تو حاصل میشود
غیر ممکن است ای سعدی که راه پاکی را----------بتوانی بروی بجز اینکه رهسپار حضرت محمد باشی
کپی کردن بدون ذکر منبع در این وبلاگ حرام می باشد.